Grotere praktijken vergen meer duidelijkheid

Meer duidelijkheid nodig in grotere praktijken
Op het laatste IQual-congres sloot collega Hans Croes, houder van een kleine praktijk, zijn bijdrage af met Small is Smart. Ogenblikkelijk natuurlijk gepareerd door collega Rolf van Mierlo, die een keten van kleine praktijken beheert. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen... denk ik dan onwillekeurig. Voor beide vormen is veel te zeggen. Maar in elk geval is het duidelijk dat bij grotere praktijken veel organisatorische zaken strak geregeld moeten zijn. Het moet bijvoorbeeld te allen tijde duidelijk zijn door wie een patiënt en in welke hoedanigheid behandeld wordt. Dat een patiënt in mijn kleine praktijk niet weet of hij bij de tandarts of preventieassistente in de stoel ligt, is ondenkbaar. Bij grotere praktijken, zeker wanneer ook de bezetting sterk wisselt, is dat echter niet meer vanzelfsprekend. Bij Van Mierlo’s praktijken is dat overigens ook zo geregeld.
Zeker voor grotere praktijken geldt dat het dragen van naambordjes met functie en het hebben van een medewerkerslijst met foto in de wachtkamer een must is. Dat werkt twee kanten op. Enerzijds beschermt het de praktijk tegen aantijgingen dat medewerkers zich ten onrechte uitgeven voor mondhygiënist of tandarts. De patiënt kan immers op het naambordje of in de wachtkamer zien wie hem behandelt. Anderzijds kan het een beschermende werking hebben voor de schrijnende gevallen, waar volstrekt
ongediplomeerden zich voor tandarts of mondhygiënist uitgeven. Bij de inspectie zijn wel casussen bekend. Men kan daar maar weinig tegen doen, omdat nergens staat wat de functie van de behandelaar is. Wat gezegd is wordt dan een welles-nietes verhaal. Zulke verhalen brengen veel onrust met zich mee. De oplossing is simpel: laat zien wie je bent en wat je kunt. Daar kan elke praktijkmedewerker toch trots op zijn? En het maakt het de malafide zorgverlener weer een stukje lastiger.